Obudź się!

No właśnie.Jedni są szczęśliwi, inni nie. Dlaczego? Od czego to zależy? Po co takie zróżnicowanie? Czemu nie wszyscy są szczęśliwi? Przecież każdy by chciał być!

Dlaczego nie wszyscy są szczęśliwi? Świat byłby lepszy, gdyby byli.
Hm, hm. Każdy człowiek chyba ma swoją definicję szczęścia. Ma taki ideał szczęścia, który by chciał osiągnąć. Dla jednych to jest zwyczajna radość, dla drugich - konkretny sukces w pracy, dla trzecich - pieniądze...
Tylko, że... no właśnie. Gdy już takie "szczęście" osiągną... okazuje się, że takie szczęście to marne, lepsze by było inne. Skutek jest taki, że całe swoje życie szukają tego, co by było lepszym "szczęściem" niż to poprzednie.

Chyba, że...

"A oto: wszystko to marność i pogoń za wiatrem" Koh 1,14

Najlepsza Księga Pisma.

Albo może jedna z najlepszych, ale na pewno jedna z weselszych.

"Marność nad marnościami, powiada Kohelet, marność nad marnościami - wszystko jest marnością" (Koh 1,2)

Tak się ta najweselsza księga zaczyna.

Czyli - Księga Koheleta

W ogóle duża część ludzi (jeżeli już w ogóle wie o istnieniu tej księgi) to myśli, że jest to najsmutniejsza ze wszystkich. Dlaczego? Bo "marność nad marnościami". I tu się zgodzę - faktycznie jednym z refrenów Koheleta jest marność (odmieniana przez chyba wszystkie przypadki, powtórzona 20 razy przez 12 rozdziałów całej księgi :-)

Ale, nie wierz temu, co ktoś mówi, że tam jest bo myśli, że tam jest. Lepiej się przecież na własne oczy przekonać, co tam Kohelet (tak się przedstawia autor księgi) napisał.

Prawdą jest, że Kohelet jest jedną z najbardziej mrocznych postaci Pisma. Gdyby żył w naszych czasach prawdopodobnie byłby metalem :D. Cały na czarno, łańcuch, ćwieki, i ta cała reszta. Metal. Gothic, czy jak go tam nazwać.

Odwaga

Chyba... każdy chciałby być odważny. Tak mi się wydaje.
Możliwe, że większość z tych, co chcą uważa, że jest odważna.
Tylko jest pytanie, czy faktycznie tacy są.

A tak naprawdę, to... co to jest odwaga?
To jest... cecha charakteru... ludzi śmiałych...
objawiająca się zachowaniem, które nie jest takie łatwe.

Na przykład: Jest jakaś grupa społeczeństwa, np. klasa. I jest dyskusja o czymś. Nieważne, o czym. Większość ma podobne albo takie samo zdanie w tym względzie. Ale znalazła się osoba, która ma zupełnie inne poglądy. Którą - obrażają poglądy innych. No i co?

Zapewniam cię, jeżeli jeszcze tego nie wiesz, że powiedzenie o tym, że: "Ja uważam inaczej!" albo "Nie zgadzam się!" albo "Nieprawda. Źle ci się wydaje." jest trudne. Bardzo trudne.

To był przykład takiej codziennej odwagi, każdy może. Ma takie okazje.
A, oczywiście są jeszcze takie "niecodzienne" przykłady. Obronić kogoś na ciemnej ulicy, rzucić się samemu na 20 goryli... Pewnie. Trudne.
Albo odwaga kobiety, którą porzucił albo umarł mąż, czy też ojciec dziecka. Która samotnie wychowuje swe dzieci. Zdana na łaskę i niełaskę wszystkich urzędników, czy mechaników, czy kogokolwiek. To jest odwaga godna szacunku.
Albo zrobienie czegoś wbrew temu, co... wszyscy myślą, wszyscy wiedzą. Dążenie do spełnienia swojego marzenia mimo tego, że się nie ma warunków... to jest odwaga!