Nawet jeśli

Ostatnio było pytanie ze ściany, to teraz wiersz. Właściwie nie do końca wiersz, bo... HiQ.

Historia kartki:
jeden z jezuitów, o. Witon SJ, swego czasu pisał wiele HiQ. Krótkich wierszy z dowcipem, które najczęściej jakoś wykorzystywały grę słów. Były wspaniałe. Publikował je na swojej ścianie na fejsie i zbierały dziesiątki lajków.
Na moich ostatnich magisowych rekolekcjach, na ostatniej konferencji, mówił nam o jeszcze jednym swoim HiQ, który kiedyś schował do szuflady "na trudne chwile":

Powiesiłam sobie tę kartkę na szafce. I wisi.

* * *

Jaki hałas, niech ktoś to wyciszy...pomyślała, ale to była jedna z ostatnich myśli o tym, co się dzieje dookoła niej.

Zauważyła strach. Ten największy ze wszystkich, którego dotychczas nie potrafiła nazwać.
Na chwilę przeniosła się w świat snów, marzeń i wyobraźni. Otulał ją płaszczem i mówił "może sobie być. możesz się tego bać...to może sobie być"...
Jeszcze nie wybrzmiało to w jej uszach kiedy...zaćmienie przyszło. To, czego się bała. Słońce po prostu zgasło i nagle znalazła się w totalnej ciemności i bezgranicznej pustce. Słońce zgasło. Tak jakby nigdy go nie było...?

* * *

...jakiś czas później, parę dni, spojrzała przelotnie na swoją szafkę.

Nawet jeśli

pamiętaj

Ja jestem

* * *

Nie zawsze o tym pamiętała. Na przykład przy tym zaćmieniu Słońca.

Ale to prawda. To najzwyczajniej na świecie prawda.

Że "Ja jestem".

Bo Tata jest dobry. Bo Tata widzi i kocha. Bo jest tak dobry i tak kocha, że otula swoim płaszczem i mówi "Może tak być, że się boisz. Może tak być, że nie wierzysz. Ja i tak jestem. Ja i tak Cię kocham".